Strona:Juliusz Verne - Bez przewrotu.pdf/194

 — Będziesz pan zawezwany przed sąd kryminalny, jak złoczyńca.
 — Cóż robić!
 — I sędzia wyda na pana wyrok potępiający.
 — Być może.
 — Po wyroku nastąpi wykonanie.
 — Niech i tak będzie!
 — Najdroższy Mastonie!... — ośmieliła się wyszeptać mistres Evangelina, której serce drżało pod wrażeniem strasznych gróźb.
 — Oh!... pani! — wyrzekł Maston.
 Spuściła głową i zamilkła.
 — A czyś pan ciekawy dowiedzieć się, jakim będzie ten wyrok? — mówił dalej John H. Prestice.
 — I bardzo.
 — Będziesz pan skazany na karę śmierci... na którą zresztą zasłużyłeś.
 — Doprawdy?
 — Będziesz pan powieszony, mogę panu zaręczyć tak, jak dwa a dwa stanowi cztery.
 — Jeśli tak, mój panie — odrzekł z flegmą Maston, — to mam przed sobą pewne szanse. Gdybyś pan był chociaż słabym matematykiem, nie powiedziałbyś „tak jak dwa a dwa jest cztery!“ A cóż nam dowodzi, że wszyscy matematycy po dziś dzień nie byli waryatami, twierdząc, że suma dwóch liczb równa się sumie ich części, to jest że dwa a dwa jest cztery?