Strona:Juliusz Verne-Sfinks lodowy.djvu/239

— 211 —

 Tymczasem od 10-go do 12-go stycznia, termometr począł opadać i gdy ciepło powietrza wynosiło zaledwie +8, woda wykazywała nie więcej +0,56° Celsyusza. Dotychczas jednak morze było zupełnie wolne; żaden, najmniejszy nawet odłam lodu nie płynął na jego powierzchni.
 Gdym 13-go stycznia przechadzał się na pokładzie, patrząc z zajęciem na liczne gromady ptaków, które szybując w powietrzu, spuszczały się nieraz aż na reje naszych żagli, gdzie się czuły zupełnie bezpieczne, (nikt bowiem nie miałby serca czynić im krzywdę w tych stronach, w których sama przyroda niszczy wszelkie życie), zbliżył się do mnie bosman i wskazując na skrzydlate rzesze, zagadnął:
 — Zauważyłem rzecz ważną, panie Jeorling.
 — Słucham cię bosmanie...
 — Czy widzi pan te ptaki? One nie podążają już ku południowi, niektóre nawet obierają wyraźnie kierunek północny.
 — Właśnie to samo zwróciło już moją uwagę.
 — A mnie się jeszcze zdaje, że nawet te, które już tam poleciały, niebawem będą z powrotem...
 — I jaki z tego czynisz wniosek?
 — Wniosek bardzo prosty, panie Jeorling; ptactwo czuje zbliżającą się zimę.
 — Co też mówisz, bosmanie! Zima już teraz, kiedy wiadomem jest, iż jeszcze całe dwa miesiące należy się nam lata.
 — A jednak panie...
 — To ci się tylko wydaje, Hurliguerly. Sama nawet temperatura powietrza jest jeszcze taką, iż ptaki nie potrzebują trwożyć się przedwczesną koniecznością szukania mniej trudnych warunków.
 — Alboż my wiemy co właściwie dla tych stron jest przedwcześnie!