Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/098

96

konamy się, że ono tworzy tylko oddzielną jakąś zatokę, lub ciaśninę, wtedy zobaczymy co zrobić wypadnie.
 — Niechże i tak będzie, rzekł Hatteras.
 — Otóż to tak lubię! zawołał doktór, żałujący niemal, że potrącił o przedmiot brzemienny współzawodnictwem narodowości.
 — Przejdźmyż więc do lądu, po którym obecnie stąpamy, rzekł Hatteras, bo ten zapewne nie został jeszcze nazwanym, na kartach nawet najświeższych.
 To mówiąc utopił wzrok w Altamonta, który nie zmięszany bynajmniej odpowiedział:
 — Kto wie panie Hatteras! i w tym punkcie jeszcze mylić się możesz.
 — Jakto! mylić się mogę? więc ta ziemia nieznana, ten grunt nowy...
 — Ma już swoje nazwisko, spokojnie odrzekł Amerykanin.
 Hatteras zamilkł; wargi mu drżały.
 — Jakież to jest to nazwisko? zapytał doktór, trochę zdziwiony twierdzeniem Amerykanina.
 — Zwyczajem jest, odrzekł Altamont, a nawet obowiązkiem dobrego żeglarza, nazywać każdy ląd do którego on pierwszy przybije. Sądzę, że