Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/208

 — Zmuszać mię do kupowania, kiedy inni...
 — Jużem ci powiedział, że nie jesteś tym innym! No, kupujesz? Tak, czy nie?
 — Łaski!
 — Odpowiadaj, bo inaczej, zamknę sklep.
 — No to kupię już — powiedział.
 — Dobrze.
 — Ale za jaką cenę?
 — Tak jak nam sprzedałeś. Nie odrzemy ciebie. Skóra twoja nie warta trudu.
 Izaak Hakhabut włożył rękę do kieszeni i poruszał tam kilka sztuk srebrnych.
 Profesor stawał się coraz baczniejszym. Zdawało się, że czyha na słowa, które miały wyjść z ust Izaaka.
 — Ileż mi — powiedział ten ostatni — każecie zapłacić za funt kawy?
 — Dziesięć franków — odpowiedział Ben-Zuf. To cena bieżąca w Gorącej Ziemi. Ale cóż cię to może obchodzić, kiedy za powrotem na ziemię, złoto nie będzie miało żadnej wartości.
 — Złoto nie będzie miało wartości! — odpowiedział Izaak. — Czyż to może być kiedy, panie Ben-Zuf?
 — Zobaczysz.
 — Nieśmiertelny niech mię wesprze! Dziesięć franków za funt kawy.
 — Dziesięć franków. No cóż, skończysz, kiedy?
 Izaak Hakhabut dobył wówczas sztukę złota, obejrzał ją przy świetle lampy, ucałował ją prawie końcem ust.