Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/207

Palmiryn Rosette, który mimowoli położył lekki przycisk na tych słowach.
 — Moim bezmianem!... wyszeptał żyd.
 I Palmirynowi Rosette wydawało się, jakby podchwycił lekkie westchnienie, wydobywające się z piersi mości Izaaka.
 — Tak... — odparł... — bezmianem! Czy nie ma tu innej wagi?
 — Nie — odpowiedział Izaak — żałując może swego westchnienia.
 — Ech, ech, mości Izaaku!... To będzie rzecz dobra! Zamiast funta kawy dadzą ci siedm!
 — Tak, siedm! to bardzo dobrze!
 Profesor patrzał na żyda, przeszywał go wzrokiem. Chciał mu zadać pytanie... ale nie śmiał, myśląc, i słusznie, że Izaak nic powiedziałby mu prawdy, której on chciał się dowiedzieć za jakąkolwiek cenę.
 Jednakże, nie mogąc powstrzymać swej niecierpliwości, już zaczynał mówić, gdy wtem nadszedł Ben-Zuf.
 — No i cóż? — zapytał żywo Izaak Hakhabut.
 — A cóż! Gubernator nie zezwala... — odpowiedział Ben-Zuf.
 — Nie chce, żeby mi dano kawy! — zawołał Izaak.
 — Nie, ale pozwala, aby ci jej sprzedano.
 — Mnie sprzedawać, mein Gott!
 — Tak, i to sprawiedliwie, ponieważ zgromadziłeś pieniądze całej kolonii. No, zobaczmy jakiego koloru są twoje pistole!