Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/139

powiedziałem ci, mości Izaaku, że otrzymasz naprzód złoto i srebro, mające kurs na ziemi.
 — Złoto... złoto — zawołał żywo Izaak. — To jest moneta nad monetami!
 — Tak, w złocie przedewszystkiem, mości Izaaku, gdyż to właśnie złota najwięcej jest na Galii, złoto rosyjskie, złoto angielskie, złoto francuskie.
 — Och! dobre złota! — szeptał Izaak, którego chciwość spowodowała do użycia „w liczbie mnogiej“ tego rzeczownika, tak cenionego na całym świecie.
 Kapitan Servadac zabierał się do wyjścia.
 — A zatem rzecz ułożona, mości Izaaku, do jutra.
 Izaak Hakhabut podszedł ku niemu.
 — Pozwoli mi pan gubernator postawić jeszcze jedno, ostatnie pytanie?
 — Mów pan.
 — Wolno mi będzie, nieprawdaż; naznaczyć na me towary... cenę, jaka mi się zdawać będzie...
 — Panie Hakhabut — odpowiedział spokojnie kapitan Servadac — miałbym prawo naznaczyć ci maximum, ale mam wstręt do tych procederów rewolucyjnych. Zażądasz pan dla swych towarów cen, jakie są zwykłemi na targach europejskich, i basta.
 — Łaski, panie gubernatorze!... — zawołał Izaak dotknięty w słabą stronę — ale to znaczy pozbawiać mię słusznego zysku!... To przeciwne wszelkim prawom handlowym!... Mam