Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/200

chlebnie szydercom i do sitwesów: — Więc wy jesteście sitwa?
 — Tak jest, panie poruczniku, — odpowiedział Bylewski, utwierdzając w moich oczach powolne spojrzenie blado-niebieskich źrenic. Był tak spokojny i nudny, że nikomu nie chciało się z nim długo gadać.
 — Dziękuję wam.
 Gdy rutynowanemi krokami odchodził w cień swego jałowca, Rostowicz zaciskiem kosmatych palców potwierdzał kroki swego urzędowego przyjaciela, kiedy zaś Bylewski wyciągnął się w krótkim cieniu krzaków, ruch palców rekruta ustał.
 — Powiedzcież mi, Rostowicz, — pytałem dalej, skąd jesteście?
 Nie odpowiadał.
 — Jaki wasz kraj? Gdzieście się rodzili?
 Źrenice zawahały się, poczem, utkwione wgórę, łagodnym ruchem spływać jęły po ogromnym stropie nieba.
 — Nie wiemy, — westchnął wreszcie, skubiąc szeroką wargą niepewne brzegi słowa. — Nie wiemy.
 — Nie masz rodziców?
 — Nie.
 — I nie wiesz kto cię rodził? My byli w Wilnie ostatni czas, — pod germańcem.
 — No więc, któż ty jesteś? Katolik, prawosławny, tatar, żyd?
 Ciężkie ramiona ruszyły pod górę.
 — On nie ma żadnej wiary, — odezwał się wzgar-