Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Przymierze serc i inne nowele.djvu/201

dliwie ktoś z szeregu, nie wie jeszcze po jakiemu mówi!
 Barki podeszły wyżej i właśnie, jakby to ich ruch wypchnął z szeroko uśmiechniętej gęby rekruta cieniutką, przeżutą słomkę.
 — Więc nie wiesz, kto jesteś?
 Słomka kiwała się niepewnie to wgórę, to wdół, to jeszcze kółeczko opisywała, podczas gdy oczy szukały między drzewami i wśród nas, i w piachu i w granatowych garsteczkach fali rzecznej, i na wietrze. Wyglądało, — że Rostowicz zadumał się, zamyślił, oddany niespamiętanej przeszłości.
 Pośpieszył mi z pomocą sierżant Trepka. — Rostowicz, gdzie służysz?!
 — Służę, — w piątym pułku piechoty Legionów...
 — Kto jest dowódcą pułku?
 — Dowódca pułku jest, — szło coraz głośniej, mechaniczniej, — pan pułkownik...
 Trepka machnął ręką; — Skądeście się wzięli w pułku?
 — W pułku wział sia, — szczekał Rostowicz, — bo jeść nie było co.
 Żołnierze tarzali się na trawie ze śmiechu.
 — Tak jest, panie poruczniku, — tłumaczył sierżant, — on nic innego nie powie. Nie zna rodziców, trudno zrozumieć, po jakiemu mówi, skąd jest; dostaliśmy go z wileńskim transportem rekrutów.
 Pogięte czoło Rostowicza zaległy cienie. W oczach jęła się odbywać mętna praca świateł, nakoniec wystrzelił nieoczekiwany okrzyk: Bagatyrskie Legjony!!!
 — Niech ci będzie na zdrowie. — Odprawiłem go.