Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Generał Barcz.djvu/46

 Chłopcy przycisnęli się do siebie, patrząc na ojca blademi oczyma.
 — Wydawaj jeden z drugim, co umiesz!!!
 Wziął ich między rozległe kolana, sfrontował ku sobie i czekał, zaglądając do książki.
 Malutkie żebra chłopców przesunęły się niespokojnie pod dotknięciem ojcowskiego uda.
 Nakoniec starszy białemi jak papier wargami rzekł: — Tatuś ma Przemyśl brać, — a my się mamy niemieckiego uczyć?...
 — Gadaj zadane, nie mędrkuj!!
 Zaczęli z trudem jakieś wiersze.
 Niemiecki, religja, — stracone posterunki. Ale, — obowiązek. Ułożyło się Dąbrowie, że on i oni i cały świat tak samo cierpieć musi na straconych posterunkach.
 — Nie umiecie! — ryknął. — Spuszczać portki.
 Chłopcy uderzyli w płacz.
 A kiedy ich portczęta obleciały, wyłożył jednego po drugim i zerznął na goło, starszemu ośm, młodszemu pięć, paskiem swych naczelniczych spodni.
 Poczem nieuspokojony i zły wśród wrzasku wszystkich pięciorga przeszedł do kancelarji.
 Mija już prawie pół dnia, a nie wzywają. Chodziłażby maszyna władzy sama?...
 Usiadł przy biurku i jął pracować nad swym podpisem. Aby szło od ręki i aby się kończyło krótką błyskawicą, na co musi wystarczyć atramentu od jednego zamaczania.
 Dopiero wieczorem zacharczał pod bramą samochód.