Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Lenora.djvu/102

Bladą, okrągłą. Nieskładny profilek znaczył się na perlistym niebie szarym rąbkiem chłopskiej wycinanki.
 Spojrzeli sobie w oczy.
 Źrenice miała duże, szare, pełne światła.
 — Więc, jakże ci na imię?
 Przez rozchylone zęby zionęła pośpiesznym oddechem:
 — Wołają mnie Lenora.
 — To znaczy Leonora?
 — Leonora.
 — A na nazwisko?
 — Nazwisko jest rzecz policjanta.
 — A gdzie mieszkasz?
 — Tego wcale nie trzeba.
 Przyparł ją do framugi.
 — No, to mieszkam — śmiała się kręcąc szyją wśród twardych pocałunków — u starych Szymczyków, daleko za Zielonem.
 Tu nagle wydarzyło się jakoby go pożegnać chciała uroczyście: i czoło, i oczu oboje, i jeszcze raz usta z ustami i nakoniec jednym objęciem przez pół. Objęciem, które nie siła kończy, lecz dopiero dech ludzki.
 I uciekła. Widział jak pędzi podwórzem, obok beczek z wapnem, obok ukrytych garów, jak się przegina przez płot, jeszcze raz w skoku nogi odsłaniając białe i strzeliste.
 Przez chwilę słyszał prędkie kroki po kamieniach i znów wszystko umilkło.
 Patrzył na czerwoną fasadę Domu Ludowego, rozpostartą w głębi podwórza niby zapuszczona kurtyna. Listwy okien i wrót dziergał przymrozek białą,