Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/384

zwiędłem i zółtem ciele ledwie że duch się kołatał. Fleur zamknęła drzwi i stanęła przed nią, rozebrana z sukni weselnej. Jakże była piękna!
 — Pewno pani myśli, żem zwarjowała — ozwała się drżącemi usty — skoro przecie chodzić tu miało o Jona. Jednak co się tem przejmować? Michał chce mnie wziąć za żonę, a mnie już wszystko jedno... w każdym razie w ten sposób wyrwę się z domu.
 Zagłębiwszy rękę w stanik na piersiach, wydobyła list.
 — Oto co mi pisze Jon.
 Juna odczytała:
 — Lakę Okanagen, British Columbia. Nie wrócę do Anglji. Zawsze serdecznie życzliwy Jon.
 — Widzi pani, jak się ona ubezpieczyła — ozwała się Fleur.
 Juna oddała jej list.
 — Nieładnie to ze strony Ireny — ozwała się — zawsze mówiła Jonowi, że może postępować wedle swego życzenia.
 Fleur uśmiechnęła się gorzko.
 — Proszę mi powiedzieć, czy ona nie zrujnowała też życia pani?
 Juna spojrzała wgórę.
 — Nikt nie potrafi zrujnować życia, moja droga. To niedorzeczność. Różne rzeczy się zdarzają, lecz my potrafimy się z nich wydostać.
 Ku wielkiemu jej przerażeniu Fleur rzuciła się przed nią na kolana, kryjąc twarz w fałdach jibbah. Zdławione łkanie doszło do uszu Juny.
 — No, cicho, cicho, nie płacz! — jęła uspokajać ją Juna. — Nie takie to straszne!
 Jednakże Fleur wcisnęła jeszcze silniej koniec podbródka w jej łydkę, a łkanie stało się jeszcze okropniejsze.