Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/325

 — Tak, to ja.
 Ona podeszła do łóżka i usiadła na niem, tuż, obok syna, wciąż jeszcze przyciskając ręce do piersi; stopami wparła się pomiędzy arkusiki listu, które zsunęły się na podłogę. Dostrzegła te białe kartki i uchwyciła się dłońmi silnie za krawędź łóżka. Tak siedziała, posągowo sztywna, utkwiwszy w synu ciemne oczy. Nakoniec przemówiła:
 — Widzę, że już wiesz o wszystkiem, Jonie.
 — Tak jest.
 — Widziałeś się z ojcem?
 — Tak.
 Zapanowało dłuższe milczenie, wkońcu matka znów się odezwała:
 — Moje ty kochanie!
 — Tak, wszystko to prawda...
 Doznawał w tej chwili tak gwałtownych i tak sprzecznych wrażeń, iż nie ośmielał się poruszać — — czuł odrazę, rozpacz, a przytem jednocześnie tęsknił do kojącego dotknięcia jej ręki na swem czole.
 — I cóż teraz zamierzasz uczynić?
 — Sam nie wiem.
 Znów nastała dłuższa cisza, poczem Irena wstała z miejsca. Stała przez chwilę, nieruchomo i bezsłownie, następnie zlekka ruszyła ręką i odezwała się:
 — Kochanie moje... mój chłopaku najdroższy, nie mysi o mnie... myśl o sobie samym...
 I obszedłszy łóżko wokoło, powróciła do swego pokoju.
 Jon odwrócił się — i zwinąwszy się niemal jak jeż w kłębek, wcisnął się w kąt między dwiema ścianami.
 Upłynęło chyba jakie dwadzieścia minut, gdy zbudził go nagle jakiś krzyk, dochodzący z dołu, od strony tarasu. Zerwał się z miejsca, przerażony jak dziecko. Krzyk ozwał się ponownie:
 — Jon!