Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/290

 — To pan aż tyle wie o nich?
 Ta cięta odpowiedź obiła się o uszy wszystkich, a Soames poruszył się niespokojnie na swem zielonem krześle.
 — No, ja nie wiem... myślę, że oni zavzsze pragną swych małych celów, i myślę, że je zawsze osiągają.
 — Doprawdy!
 — Ależ, Prosperze! — wtrąciła się Winifreda — weź pan pod uwagę panny na ulicach... panny, które pracowały dla wojny, te drobne podlotki sklepowe... ich maniery teraz doprawdy uderzają w oczy.
 Przy słowie „uderzają“ Jack Cardigan zaniechał swych wywodów. Wśród powszechnego milczenia Profond mówił dalej:
 — Dawniej było to wewnątrz, dziś na wierzchu... ot i wszystko.
 — Ale ich zasady moralne! — zawołała Imogena.
 — Równie moralne, jak były dawniej, tylko lepiej dostosowują się do okoliczności!
 Powiedzenie to, zawierające ukrytą treść cyniczną wywołało lekki śmiech Imogeny, szerokie otwarcie ust Jacka Cardigana i skrzyp krzesła Soamesa. Winifreda ozwała się:
 — Zbyt czarno to osądzasz, panie Prosperze.
 — A co pani powie, pani Forsyde? Czy pani nie sądzi, że natura ludzka zawsze jest jednaka?
 Soames stłumił w sobie nagłą chęć, by wstać z miejsca i kopnąć tego draba.
 Posłyszał odpowiedź żony:
 — Natura ludzka w Anglji nie jest taka sama jak gdzieindziej w świecie.
 — Aha! zaczęły się jej przeklęte drwinki!
 — No tak, ja niebardzo jeszcze znam ten kraj...
 — Dzięki Bogu! — pomyślał Soames. — ... Jednakże powiedziałbym, że wszędzie tu gotowało się pod pokrywką. My wszyscy pragniemy przyjemności... i zawsześmy jej pragnęli.