Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/266

 — Nie, ale wyczułam to w Robin Hill i pomiędzy moją rodziną.
 — Ale... — zajęknął się Jon — w Robin Hill... wszystko poszło tak gładko... i nie robiono mi żadnych wymówek.
 — W każdym razie chcą nam przeszkodzić. Mówiła mi to twarz twej matki... i mojego ojca.
 — Czy widziałaś go od tego czasu?
 Fleur skinęła głową. Cóż komu szkodzić mogło parę dodatkowych kłamstewek?
 — Ale — oponował gorąco Jon — nie wiem, jak oni mogą po tylu latach żywić podobne uczucia?
 Fleur spojrzała na niego.
 — Pewnie już niedość mnie kochasz.
 — Niedość cię kocham! Ależ... ja...
 — Wobec tego polegaj na mnie zupełnie.
 — I nic im nie mówić?
 — Nic... aż dopiero po wszystkiem.
 Jon zamilkł. O ileż starszym wydawał się jej teraz, niż w owym dniu — jakie dwa miesiące temu, gdy ujrzała go po raz pierwszy. Starszym zgoła o dwa lata!
 — To bardzo zaboli mamę — zauważył.
 Fleur cofnęła rękę.
 — Zostawiam ci wolny wybór. Wóz albo przewóz.
 Jon przechylił stół, opierając go o same kolana.
 — Ale czemuż im tego nie powiedzieć? Oni chyba nie mogą nam przeszkodzić, Fleur!
 — Mogą! Powiadam ci, że mogą!
 — Jakim sposobem?
 — Zapomocą nacisku pieniężnego... lub innego nacisku... Jesteśmy całkowicie zależni od nich w tych rzeczach. Mnie już brak cierpliwości, Jonie.
 — Ale w ten sposób ich oszukujemy.
 Fleur wstała.
 — Ty chyba mnie nie kochasz... w przeciwnym razie