Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/199

wielce wspaniałomyślnym; tak samo i mój ojciec. Żaden z nich ani trochę nie był bourgeois.
 — Cóż to więc było? — powtórzyła panna. Juna widząc, że ta młoda latorośl domu Forsytów już niemal ma w rękach to, co zamierzyła, postanowiła odrazu ją osadzić, a wzamian zdobyć coś dla samej siebie.
 — I na cóż pani ta wiadomość?
 Fleur powąchała róże.
 — Chciałam jedynie wiedzieć, czemu rzecz tę trzymają przede mną w tajemnicy.
 — Tak, tu istotnie chodziło o własność, ale nie jednego tylko rodzaju.
 — To tylko pogarsza sprawę. Teraz to ja naprawdę powinnam wiedzieć o wszystkiem!
 Drobna, rezolutna twarz Juny drgnęła kurczowo. Z pod okrągłej czapeczki, jaką miała na głowie, powymykały się kosmyki włosów. W chwili tej, ożywiona bojowem spotkaniem, wyglądała na całkiem młodą kobietę.
 — Wie pani co? — przemówiła. — Widziałam, jak pani rzuciła na ziemię chusteczkę. Czy panią łączy coś z Jonem? Jeżeli tak, to najlepiej byłoby, gdyby pani porzuciła i tę całą sprawę.
 Panna pobladła, jednakże na twarzy miała uśmiech.
 — Gdyby coś podobnego miało miejsce, pewnobym tak nie postąpiła.
 Słysząc taką galanterję w jej odpowiedzi, Juna wyciągnęła rękę.
 — Mam do pani sympatję. Natomiast nie żywię sympatji do twego ojca... i nigdy nie żywiłam. Możemy być względem siebie zupełnie szczere.
 — Czy pani po to tu przybyła, żeby ojcu to powiedzieć?
 Juna zaśmiała się.
 — Nie! Przybyłam tu, by zobaczyć się z panią.