Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/110

pieniądze przechodzą z rąk do rąk... znów to dzwonienie, znów biegi, znów pieniądze się wracają...
 I, zaniepokojony tą własną filozofją, podszedł do bramy, przyjrzeć się, jak klaczka Mayfly’ska idzie kłusa. Szła dobrze; ruszył więc w stronę „małego“ powozu. „Małe“ śniadanko było tego rodzaju, o jakiem człowiek marzy, ale jakie rzadko dostaje. Gdy się z niem uporano, Monsieur Profond pomaszerował wraz z Valem na boisko. Naraz ni stąd ni zowąd wyszło z ust jego dziwne spostrzeżenie:
 — Pańska żona to urocza kobieta!
 — Najmilsza kobieta, jaką znam! — odrzekł Val sucho.
 — Tak! — podchwycił Monsieur Profond; — ma twarz bardzo ładną. Ja uwielbiam ładne kobiety.
 Val spojrzał nań podejrzliwie, ale rozbroiła go na chwilę ta jakaś układność i bezpośredniość, cechująca djablą naturę przyciężkiego rozmówcy.
 — Gdyby tylko państwo mieli ochotę wejść na mój jacht, mógłbym panią nieco przewieźć.
 — Dziękuję — odpowiedział Val, znów w zbrojnem pogotowiu; — żona nie znosi morza.
 — Tak samo i ja! — wyznał Monsieur Profond.
 — Czemuż więc pan jeździ jachtem?
 Oczy Belgi jeżyka rozjaśniły się uśmiechem.
 — Och, sam nie wiem naprawdę! Zajmowałem się już wszystkiem możliwem; jacht to jest ostatnia rzecz, jaką się zajmuję.
 — Musi to być piekielnie kosztowne! Chciałbym znać głębszą tego przyczynę.
 Monsieur Prosper Profond podniósł brwi wysoko i wydął ociężale wargę dolną.
 — Jestem człowiekiem wygodnym — odpowiedział.
 — Był pan na wojnie? — spytał Val.