Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/458

 — Czego pan tu chce? — zapytał szorstko.
 Gość odwrócił się. Był to Jolyon-syn.
 — Drzwi były otwarte — rzekł. — Czy mogę zobaczyć się na chwilę z twoją żoną? Mam do niej polecenie.
 Soames obrzucił go dziwnie odtrącającem spojrzeniem.
 — Żona moja nie przyjmuje nikogo — mruknął ponuro.
 — Nie zatrzymam jej dłużej niż chwilę — odparł młody Jolyon tonem łagodnej prośby.
 Soames przesunął się obok niego i zatarasował mu drogę.
 — Nie może widzieć się z nikim — powtórzył.
 Wzrok Jolyona sięgnął poprzez Soamesa w głąb hallu. Soames odwrócił się w tę stronę. W głębi, w drzwiach, prowadzących do salonu, stała Irena, z szeroko rozwartemi, żądnie wpatrzonemi oczami, rozchylonemi wargami i wyciągnętemi dłońmi. Na widok obu mężczyzn zagasło światło, opromieniające jej twarz, ręce opadły wzdłuż sukni; stała jak wykuta z kamienia.“
 Soames podbiegł, spojrzał prosto w oczy gościowi i na to, co w nich dostrzegł, odpowiedział dziwnym, wydzierającym mu się odruchowo z krtani, podobnym do warknięcia, dźwiękiem. Wargi jego skrzywiła zjawa uśmiechu.
 — To mój dom — rzekł. — Sam się tu rządzę. Powiedziałem już — i mówię raz jeszcze: Nie przyjmujemy nikogo.
 I zatrzasnął przed młodym Jolyonem drzwi.

Koniec.