Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/436

 — Nie, nie zamierza — odparła Jima — napewno wiadomo jej, że nie zamierza!
 — Skąd wiesz o tem? Nie może mu powiedzieć, ale wie. Wie prawie napewno! Tak się złożyły okoliczności!
 Mówiąc tak, miała w uszach wspomnienie słów Ireny: — Opuściłam Soamesa! Dokąd miałabym iść?
 Nie zdradziła się z tem jednak.
 Gdyby tylko dziadek chciał nabyć ten dom i załatwić ową fatalną sprawę procesu, który nie powinien był nigdy być wytoczony Filowi! Byłoby to najlepsze wyjście i wszystko, wszystko mogłoby ułożyć się pomyślnie.
 Juna w uniesieniu przycisnęła usta do dziadkowego czoła.
 Ale stary Jolyon uwolnił się od jej pieszczoty, a twarz jego przybrała ów znany jej twardy wyraz, jaki cechował go stale, ilekroć szło o interes.
 Co jej przychodzi do głowy?... Co to ma znaczyć? — zapytał. — Musi kryć się coś poza tem... Czy widziała się z Bosinney’em?
 — Nie — odparła Juna — ale byłam w jego mieszkaniu.
 — Byłaś w jego mieszkaniu? Kto zaprowadził cię tam?
 Juna wytrzymała odważnie groźny wzrok dziadka.
 — Poszłam sama. Przegrał proces. Mało mnie to obchodzi, czy słusznie, czy niesłusznie. Chcę mu dopomóc i dopomogę mu!
 — Widziałaś się z nim? — powtórzył stary Jolyon zapytanie. — Oczy jego zdawały się wwiercać wgłąb duszy dziewczyny.
 — Nie, nie było go w domu — odparła. — Czekałam na niego, ale nie przyszedł.