Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/174

 — Zachód słońca w Londynie!
 Obniesiono egipskie papierosy w srebrnych szkatułkach. Soames, zapalając swój papieros, zapytał:
 — O której zaczyna się wasz teatr?
 Nikt mu nie odpowiedział. Po papierosach podano turecką czarną kawę w małych złoconych filiżaneczkach. Irena, łagodnie uśmiechając się, rzekła:
 — Gdybyż tylko...
 — Gdyby co? — zainteresowała się Juna.
 — Gdybyż zawsze mogła być wiosna!
 Nalano koniak. Był stary, barwy blado-żółtej.
 — Napij się pan trochę koniaku, panie Bosinney — rzekł Soames.
 Bosinney wypił podany sobie kieliszek. Wszyscy wstali.
 — Posłać po dorożkę? — zapytał Soames.
 — Nie — odparło Juna. — Proszę o moje okrycie, kochana Bilson.
 Przyniesiono jej okrycie.
 Irena, stojąc przy oknie, szepnęła:
 — Jaka prześliczna noc! Wybłyskują już na niebie pierwsze gwiazdy!
 — Mam nadzieję, że będziecie się oboje dobrze bawili — rzekł Soames.
 Juna już w drzwiach odpowiedziała:
 — Dziękuję. Chodź, Filu!
 — Idę już — odparł Bosinney.
 Soames uśmiechnął się ironicznie:
 — Życzę powodzenia!
 Irena śledziła wzrokiem odchodzących.
 — Dobranoc! — zawołał Bosinney.
 — Dobranoc! — odwzajemniła się prawie szeptem.
 Juna zaproponowała jazdę na dachu omnibusu, mówiąc, że chce odetchnąć powietrzem, znalazłszy się też