Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/171

 — Przyobiecałam pojechać na spacer ze stryjem...
 — Z tym grubym?! Dobrze, niech panią zawiezie; to niedaleko; jakie dziesięć kilometrów, w sam raz dla jego koni.
 — Biedny stryj Swithin!
 Fala słodkiego aromatu azalij opłynęła twarz Juny, przyprawiając ją o nagły zawrót głowy.
 — Niech pani przyjdzie! Proszę, niech pani przyjdzie!
 — Ale w jakim celu?
 — Muszę się tam z panią zobaczyć, sądziłem, że miałaby pani ochotę dopomóc mi...
 Podsłuchającej dziewczynie wydało się, że odpowiedź zabrzmiała cicho, z drżeniem, jakgdyby z poza parawana kwiatowych bukietów.
 — Chciałabym rzeczywiście.
 Juna miała tego dość. Wyszła drzwiami werendowemi na otwartą przestrzeń.
 — Jak tu duszno! — zawołała. — Nie mogę znieść tego zapachu!
 Oczy jej, płonące gniewem i zwrócone wprost na nich oboje, omiotły ich surowem spojrzeniem.
 — Mówiliście o domu? I ja nie widziałam go jeszcze... Może pojedziemy wszyscy obejrzeć go w niedzielę?
 Twarz Ireny zgasła i zbladła.
 — Jadę tego dnia na spacer ze stryjem Swithinem — odpowiedziała.
 — Ze stryjem Swithinem? A cóż to szkodzi? Możesz dać mu odprawę!
 — Nie mam zwyczaju dawania nikomu odprawy!
 Rozległy się kroki i Juna ujrzała Soamesa, stojącego tuż poza nią.
 — Jeżeli jesteście gotowi — rzekła Irena, zwracając się do wszystkich trojga zkolei z dziwnym uśmiechem — obiad jest także gotów!