Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/293

zwoite. Ale mimo, żeś sprawę załatwiła krótko i uciekła, złoży i tak swój urząd, Nolli.
 — Ach, nie! — zawołała Noel.
 Jerzy potrząsnął głową.
 — Zobaczysz, że zgłosi rezygnację; nie ma ani odrobiny praktycznego zmysłu.
 — W takim razie złamałam mu życie, zupełnie, jakbym — och, nie!
 — Siądźmy tutaj; muszę być na jedenastą z powrotem.
 Usiedli na ławce; przed nimi staczał się stromo zielony, urwisty brzeg ku morzu, które oczyściło się już zupełnie z mgieł i leżało przed nimi bardzo dalekie i bardzo błękitne.
 — Pocóż miałby zgłaszać rezygnację, — zawołała Noel ponownie, — teraz, skoro odeszłam? Zmarnuje się bez swojej pracy.
 Jerzy uśmiechnął się.
 — Właśnie, że się odnajdzie. Będzie tam, gdzie powinien być, Nolli, tam, gdzie jest jego Kościół, a gdzie niema sług Kościoła — w powietrzu!
 — Nie mów tak! — zawołała Noel gwałtownie.
 — Nie, nie, ja wcale nie dowcipkuję. Niema na ziemi miejsca dla świętych, wyposażonych autorytetem. Potrzeba nam świętego symbolu, nawet, gdybyśmy nie wierzyli, ale żaden śmiertelnik nie czuje potrzeby człowieka, który chce być świętym i miewać wizje, a jednocześnie chodzić po naszym świecie i w praktycznem życiu kierować losami ludzi. Świątobliwy przykład — owszem; ale nie świątobliwe rządy. Byłaś dla niego wyswobodzeniem, Nolli.
 — Ale tatuś kocha swój Kościół.
 Jerzy zmarszczył brwi.
 — Zapewne, przyjdzie mu to niełatwo. Każdy człowiek ma słabość do miejsca, gdzie przez tak długi czas