Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/279

 W świetle zapalniczki zobaczyła wyraźnie rysy Forta; wyraz ich sprawił Noel złośliwą przyjemność.
 — Pójdę teraz, — rzekła. — Może pan będzie łaskaw powiedzieć Leili, że nie mogłam zostać. — Podeszła do tapczanu po kapelusz. Kiedy się ubrała, zauważyła, że Fort stoi tuż przed nią.
 — Noel, pani nie gniewa się na mnie, że tak do pani mówię?
 — Ani trochę.
 — Niech pani zostanie; odchodzę zaraz.
 — 0 nie, na Boga nie! — Usiłowała prześlizgnąć się obok niego, ale chwycił ją za przegub ręki:
 — Proszę! Niech pani chwilę zaczeka!
 Noel stała bez ruchu patrząc na niego; trzymał ciągle jeszcze jej rękę. Rzekł spokojnie:
 — Czy nie mogłaby mi pani powiedzieć, czemu pani tu przyszła?
 — O, chciałam tylko zobaczyć się z Leilą.
 — Wrzód pękł nareszcie w domu, co?
 Noel wzruszyła ramionami.
 — Szukała pani tu schronienia, prawda?
 — Przed kim?
 — Niech się pani nie gniewa; przed koniecznością skrzywdzenia ojca.
 Skinęła głową.
 — Wiedziałem, że do tego dojdzie. Co pani zamierza czynić?
 — Będę się bawić. — Wiedziała, że to brzmi niedorzecznie, a jednak mówiła szczerze.
 — To absurd. Niech się pani nie gniewa! Ma pani zupełną rację. Ale trzeba się zabrać do tego w odpowiedni sposób. Prawda? Niech pani usiądzie!
 Noel usiłowała oswobodzić rękę.
 — Nie; niech pani usiądzie, proszę.
 Noel usiadła; gdy jednak zwolnił jej rękę, zaśmiała