Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/231

 Odpowiedź ta zdziwiła go najwidoczniej; jąkając się, powiedział:
 — Nie wiedziałem, że pani siostra ma dziecko. Słodkie dziecko.
 — Gracja nie ma dziecka.
 Lauder otworzył usta.
 — Głupie usta — pomyślała Noel.
 — Ach! — rzekł. — Więc to mały protege — belgijski, czy coś takiego?
 — Nie, to moje dziecko; moje własne.
 Odwróciła się i zsunęła obrączkę z ręki. Kiedy zwróciła się znów ku niemu, nie ochłonął jeszcze z wrażenia, jakie wywołały w nim słowa Noel. Twarz jego miała nieszczęsny wyraz, jakby się skarżył, że go coś podobnego spotkało.
 — Niechże się pan na mnie tak nie patrzy, — rzekła Noel. — Czy pan nie zrozumiał? To dziecko jest moje, moje. — Wyciągnęła przed siebie lewą rękę. — Niech pan popatrzy! Nie mam obrączki.
 — Pani nie powinna — wyjąkał — nie powinna pani!...
 — Co?
 — Żartować w takich... w takich sprawach; prawda?
 — Traci się ochotę do żartów, kiedy się ma nieślubne dziecko, może mi pan wierzyć.
 Lauder zapadł się nagle. Robił wrażenie człowieka, koło którego w odległości kilku kroków pękła bomba. Po chwili wysiłkiem woli powrócił do równowagi, jak to się zwykło czynić w podobnych wypadkach i rzekł dziwnie sztywnym, niskim głosem:
 — Nie mogę, nie można absolutnie... to nie jest...
 — A jednak tak jest, — rzekła Noel. — Jeżeli pan mi nie wierzy, niech pan zapyta tatusia.
 Podniósł rękę do okrągłego kołnierza; ogarnęła ją dzika myśl, że go sobie zedrze z szyi, zawołała więc: