Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/208

 — Och, Nolli! Skąd wiesz?
 — Widziałam ją raz; jestem tego pewna; czułam zapach narkotyku; a przytem ma błędny wzrok i szklane oczy. Jeżeli Lavendie chce, może mnie teraz malować. Przedtem nie chciałam mu pozować. Czy on wie?
 — Naturalnie, że nie.
 — A jednak musi coś wiedzieć; Lavendie ma zdaje się zdolność jasnowidzenia. Ale on może raczej o tem wiedzieć, niż ktokolwiek inny. Czy portret tatusia jest dobry?
 — Wspaniały, choć jakoś dziwnie bolesny.
 — Zejdźmy na dół; chciałabym zobaczyć.
 Portret wisiał w salonie. Zdecydowanie nowoczesny styl malowidła odbijał ostrym kontrastem od staromodnego pokoju dziwnie sztywnego i bez życia. Czarna postać, dotykająca długiemi, blademi palcami jeszcze bledszych klawiszy, była wprost zatrważająco żywa. Twarz zwrócona en trois quarts do patrzącego, wzniesiona była w górę, jakby w natchnieniu, a rozmarzone i nic nie widzące oczy spoczywały na portrecie dziewczyny zawieszonym w głębi nad fortepianem.
 — To sprawia twarz tej dziewczyny — rzekła Gracja, kiedy tak stały czas jakiś, przyglądając się obrazowi.
 — Nie — rzekła Noel, — to wyraz jego oczu.
 — Ale czemu wyszukał właśnie taką okropną, ordynarną dziewczynę? I jaka ona przytem pełna życia! Zdaje się, że za chwilę zawoła: Vivat!
 — Biedny tatuś! Rzeczywiście. To jest właściwie ogromnie smutne.
 — To obraza — rzekła Gracja z uporem.
 — Nie. Ale to boli. Tatuś — jest zawsze — zawsze trochę nieobecny.
 Gracja ujęła rękę siostry i uścisnęła ją mocno.
 — Czy chcesz, żebym została z wami przy kolacji,