Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/17

 — Tak, obawiam się, że jest w niej po uszy zakochany.
 Usłyszawszy okrzyk niezadowolenia, jaki mu się mimowoli wyrwał, ujęła go pod rękę swem miękkiem okrągłem ramieniem:
 — Biedaczek, pójdzie niedługo na front.
 — Czy mówiła co z tobą?
 — On mówił ze mną. Nolli ani słowa.
 — Dziwne dziecko z tej Nolli, Thirzo.
 — Nolli jest słodka, ale czasem trochę szalona.
 Pierson westchnął. Pod drzewem, gdzie przygotowano wszystko do herbaty, „trochę szalona“ osoba siedziała na huśtawce. — Jaka ona śliczna! — pomyślał i westchnął ponownie. Usłyszał głos brata wysoki i chrypliwy, jakby nadpsuty przez klimat Ceylonu:
 — Niepoprawny marzyciel z ciebie, Ted! Zjedliśmy ci już wszystkie maliny. Daj mu trochę marmolady, Ewo; musi umierać z głodu! Fu! Co za skwar! Chodź moja droga, nalej mu herbaty! Hallo Cyryl! Dobra była kąpiel? Na Boga, chciałbym sam mieć mokrą głowę! Siadajże, tam, obok Nolli; ona się będzie huśtała i odganiała od ciebie muchy!
 — Wujaszku, daj mi papierosa!
 — Co? Twój ojciec nie...
 — To tylko, żeby odegnać muchy. Pozwolisz, tatusiu, prawda?
 — Jeżeli to konieczne, moja droga.
 Noel pokazała zęby w uśmiechu. Oczy jej błyszczały wilgotnym blaskiem z poza długich rzęs.
 — Nie jest konieczne, ale zato bardzo przyjemne.
 — Aha — rzekł Bob Pierson. — Toś ty taka, Nolli?
 Noel potrząsnęła przecząco głową. W tej chwili wydawała się ojcu dziwnie dorosła, dziwnie zrównoważona, kiedy się tak huśtała nad głową młodego chłopca,