Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/163

niezliczone zmarszczki zdziwienia, wyglądała prawie śmiesznie.
 — To urocze dziecko! Przecież to niemożliwe!
 — Niemożliwości są czasem prawdą, Jimmy.
 — Nie mogę w to uwierzyć.
 — Mówię ci, że tak jest, — rzekła gniewnie.
 — Co za skandal!
 — Winę ponosi ona; sama mi to powiedziała.
 — A jej ojciec — padre! Mój Boże!
 Leilę opanowała nagle okropna niepewność. Myślała, że wiadomość ta wznieci w nim odrazę, wyleczy go ze słabostki otaczania tego dziecka nimbem romantyzmu; a teraz spostrzegła, że zamiast tego wzbudziła w nim niebezpieczne współczucie. Byłaby sobie najchętniej odgryzła język za to, co powiedziała. Przekonała się, że skoro tylko stał się czyimś rycerzem obrońcą, zatracał wszelką miarę.
 Nawet w stosunku do siebie znajdowała gorzkie potwierdzenie tego sądu; zdawała sobie bowiem zawsze sprawę, że najsilniej wiążącą go do niej nicią było poczucie rycerskości, wzgląd na dręczący ją strach przed tem, by Czas nie cisnął jej w kąt. Dopiero dziesięć minut temu wygłosił tyradę przed klatką małpy, która wydawała mu się nieszczęśliwa. A teraz ona sama wzbudziła w nim tę niebezpieczną skłonność ku Noel. Jak mogła była tak głupio postąpić!
 — Nie rób takiej nieszczęśliwej miny, Jimmy. Przykro mi, że ci powiedziałam!
 Nie odpowiedział najlżejszym odruchem na uścisk jej ręki i szepnął:
 — No, to doprawdy szczyt wszystkiego. Co można dla niej zrobić?
 Leila odparła miękko:
 — Obawiam się, że nic. Kochasz mnie? — Uścisnęła mocno jego dłoń.