Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/104

zasnęła w fotelu. Siedziała przy otwarłem oknie z zaciśniętemi pięściami, czytając „Pychę i Przesądy“ i nie rozumiała ani słowa. Gdy tak siedziała, wszedł ojciec.
 — Kapitan Fort przyszedł, Nolli. Czy nie chciałabyś mu podać kawy? Muszę jeszcze wyjść.
 Kiedy odszedł, Nolli spojrzała na swego gościa, pijącego kawę. I on był kiedyś tam, na froncie i wrócił zdrów i cały z trochę tylko chromą nogą. Gość uśmiechnął się i rzekł:
 — O czem pani myślała, kiedyśmy weszli?
 — Tylko o wojnie.
 — Miała pani jakie wiadomości?
 Noel zmarszczyła brwi:
 — Tak! Poszedł na front. Może pan pozwoli papierosa?
 — Dziękuję. A pani?
 — Muszę zapalić. Uważam, że najstraszniejszą rzeczą jest czekanie z założonemi rękoma.
 — Jedna rzecz jest gorsza: wiedzieć, że inni czekają. Kiedy byłem na froncie, martwiłem się strasznie o matkę. Była wtedy chora. Najokrutniejszą rzeczą podczas wojny jest obawa jednych ludzi o drugich — nic się z tem nie może równać.
 Słowa te były dokładnem odbiciem stałych rozmyślań Noel. Jak on miło umiał mówić, ten człowiek o długich nogach i szczupłej, bronzowej, kościstej twarzy!
 — Pragnęłabym być mężczyzną, — rzekła.
 — Zdaje mi się, że podczas wojny najwięcej cierpią kobiety. Czy matka pana jest stara? — Z pewnością musi być stara — przecież on sam jest stary!
 — Umarła tamtego roku na Boże Narodzenie.
 — Ach! Tak mi przykro!
 — Pani straciła matkę, będąc całkiem malutkiem dzieckiem?
 — Tak. Oto jej portret.