ADMIRAŁ (wchodzi z gwałtownem poruszeniem.)
A! gdybyś czuł, jak ta księżna Somerset wścieka się i dąsa! zburzony la Manche nie wyrzuca tych pian, co księżna Protektorowa Sejmour! cha! cha! przyszedł mój dzień, dobrze jej będzie za wszystkie złości wyrządzone żonie mojej, królowej wdowej! Brat mój wydarł mi protektorat, kiedy byłem w krwawych bitwach! komu należał się jemu czy mnie? ona go pchnęła naprzód pychą Woodstoków[1], ona — z nim runie!...
O Panie! ułagodź gniew przeciw bratu! zbyt on słuszny, ale bolem nas wszystkich napełnia — nas, co was obu wielbić umiemy.
Obu? niema obu — Kain lub Abel!...
Ty byłeś Ablem — to prawda — i ja może nie byłbym lepszym — ale patrz! ten rozgłos gorszący całe społeczeństwo...
Ani słowa o tem! albo przysięgam... (porywa za szpadę.)
O! niech mnie bronią nieba, bym stracił serce twoje Panie!
Odejdźcie! (odchodzą.)
O zacny! szlachetny stryju! jakże rada przybywam! (rzuca się na szyję księciu Northumberland.) A... admirał tutaj — wybacz baronie, ale przychodzę błagać o łaskę króla!
O łaskę? jakiejże tobie niedostaje?
Dla siebie o nic nie proszę, król dla mnie nadto szczodry — (biorąc jego rękę) ale przychodzę błagać za bratem twoim... za uwięzionym księciem Somerset!...
Ja nie mam brata! mam tylko wroga, co tem śmielej zawsze stawał na drodze mojej, co zrobił się protektorem przeciw mnie
- ↑ Czytaj Wudstoków.
