Strona:Jerzy Szarecki - Groźny kapitan.pdf/145

 Oficer drgnął i spojrzał poza siebie. Przed nim stał kapitan statku.
 — Cóż słychać na wachcie, panie poruczniku?
 Porucznik spuścił oczy.
 — Zmieniłem kurs, panie komendancie. Dwieście dwadzieścia siedem.
 — Jakto, pan zmienił kurs? Dwieście dwadzieścia siedem? Po djabła?!
 — Na poprzednim kursie niebezpieczeństwo, panie komendancie.
 — Niebezpieczeństwo? Na poprzednim kursie? Kto panu powiedział?
 Porucznik milczał.
 — No, gadajże pan! Jakie niebezpieczeństwo? Skąd? Jak? Dlaczego?
 Oficer nie odpowiadał. Kapitan wzruszył ramionami i patrzył zdumiony na swego porucznika. Raptem drgnęli obydwaj. Szum jakiś niezwykły doleciał ich uszu z prawej strony statku. Szum fal, rozbijających się o coś. Rzucili się obaj do burty.
 Sokole oczy wilków morskich przebiły ciemności i mgłę.
 O parę metrów zaledwie od burty wynurzał się z fal dziób zatopionego okrętu. Fale z hukiem rozbijały się o niego, co chwila pokrywając pianą napis na burcie. Porucznik odcyfrował z trudem: „Niobe”. Ich statek szybko przepływał obok. Kilka obrotów potężnych śrub, i zatopiony kadłub okrętu znikł za rufą w mrokach nocy i mgły.
 Kapitan i porucznik spojrzeli sobie w oczy.