cuskiej, od cahiers począwszy aż do 21 projektów przedłożonych Zgromadzeniu Narodowemu, przedstawiają mniejsze lub większe, krótsze lub obszerniejsze, mniej lub więcej zręczne odmiany idej amerykańskich. Samodzielnymi dodatkami są tylko ogólne doktrynerskie roztrząsania lub dowodzenia, wkraczające w dziedzinę metafizyki politycznej. Zbytecznem byłoby tutaj je rozpatrywać, ponieważ chodzi nam wyłącznie o praktyczne znaczenie francuskich zasad prawnych. Zatrzymajmy się na rezultacie: na deklaracji tak jak została przyjętą po długich rozprawach na posiedzeniach od 20 do 26 sierpnia[1].
15 maja 1776 we Filadelfji zasiadający kongres kolonji, zdecydowanych odłączyć się od kraju macierzystego, wydał do nich odezwę, by nadały sobie konstytucje. Z trzynastu stanów, należących pierwotnie do Unji, jedenaście posłuchało tego wezwania przed wybuchem rewolucji francuskiej. Dwa zachowały nadane sobie przez koronę angielską karty kolonjalne,
- ↑ Porówn. Arch. parl. VIII s. 461-489. O historji de klaracji por. także Emile Walch, La déclaration des droits de l’homme et du citoyen et l’Assemblée constituante. Travaux préparatifs. Paris. H. Jouve, 1903.
historji amerykańskiej, Laboulaye, jak widać z jego uwag. Histoire des Etats-Unis II, s. 11. W Anglji wpływ deklaracji amerykańskich na francuską podkreślił D. C. Ritchie, Natural Rights str. 3 i dalsze.
