Strona:Jerzy Bandrowski - Zolojka.djvu/75

 — O tem nie mówimy! — odpowiedziała. — Postęp jest.
 — Nie wiem. Jakaś panna wczoraj struła się w Warszawie gazem dlatego, że jej włosy zaczęły wypadać. Jej brat poprzednio zastrzelił się, tak się zmartwił tem, że łysieje. Kultura! Ha, bardzo słusznie!
 Pan Buszyński roześmiał się.
 — Techniczny postęp jest olbrzymi! — podkreśliła pani Łucja.
 — Nie przeczę. I nietylko techniczny. Ale chaos wzmaga się wciąż, a ludzkość nie jest bynajmniej szczęśliwsza.
 — Nie odrazu Kraków zbudowano.
 — Ale Kraków budował się dokoła murowanych świątyń, a dziś — gdzie pani ma świątynię?
 — Do czego pan zmierza?
 — Po prostu do tego, że tyle w życiu zrobiłem, a nie miałem nigdy czasu zastanowić się nad sobą i pomarnowałem najważniejsze, najświętsze rzeczy.
 — Proszę! Naprzykład?
 — Naprzykład — kochałem panią, a co pani z mą miłością zrobiła?
 — Panie Tomaszu!
 — Zaraz, pani Łucjo, spokojnie, porozumiejmy się! Co pani zrobiła z moją miłością? Nic. Pozwoliła się pani kochać. Ha, bardzo słusznie! Ale ja miałem raz żołnierza, który, nie wiem czemu, bardzo mi był, biedaczysko, oddany. Widziałem to, ile razy w te wierne ślepia spojrzałem. Pomyślałem sobie: Coś za tę twoją miłość zrobić dla ciebie muszę, no i wziąłem go za ordynansa. Było mu lepiej.
 — Więc pan ma żal do mnie?
 — Nie. Wykazuję fakt, aby pani zrozumiała, że przy całej swej kulturze i dobroci nie umie pani twórczo eksploatować najszlachetniejszych popędów i wartości ludzkich. A czemu?
 Pani Łucja milczała.

65