Strona:Jerzy Bandrowski - Osaczona i inne nowele.djvu/203

śliwym, proszę pani; jeśli kiedy co strzelam — to bąki.
 Mówiąc to, miałem na myśli niemiłe rozczarowanie się. Nie zrozumiała mnie jednak, bo spojrzawszy na mnie, jakby chciała zapytać o wytłómaczenie, zaczęła się zupełnie z obojętną miną przyglądać swym paznokciom.
 Dopiero teraz zauważyłem, że ma na głowie szeroki, biały kapelusz słomkowy, ubrany czarną wstążką i ciemno-czerwonemi czereśniami. Twarzyczka jej, śniada i ruchliwa, napół przesłoniona cieniem zsuwających się na czoło loków i ronda kapelusza, zdała mi się być śmiesznie małą i nieproporcyonalnie drobną.
 — Przepraszam panią — odezwałem się naraz. — Czy mogę powiedzieć, że twarz pani przypomina mi drobny pryszczek „ouistiti“?
 — Może pan — odpowiedziała spokojnie, nie podnosząc oczu.
 Pobłażliwy uśmiech błysnął w jej oczach.
 Chciałem się z nią spierać, ale nagle opanowało mnie wielkie zmęczenie.
 — Nie lubię tego! — zawołałem mimowoli głośno.
 — Przeląkł się pan?
 — Być może! — mówiłem wstając. — Jadę do domu.
 — Do domu?
 — Tak. Mam niewielki, skromny pokoik. I na-