Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/369

wickiej, oczywiście w mierze, w jakiej były do tego zdolne. Ze względu na wyzyskanie tego momentu aktualnego wydawca musiał się zdecydować bez zastrzeżeń.
 Takiego wydawcę ideowego, a człowieka czynu zarazem, znalazłem w P. Rudolfie Wegnerze, kierowniku znanego już szeroko „Wydawnictwa Polskiego“. Ten entuzjastyczny twórca książek, nie uląkłszy się bynajmniej niebezpiecznego zwykle cyklu i nie zważając ani na zastój, ani na brak papieru, ani na panujące powszechnie trudności wydawnicze, do urzeczywistnienia mego planu natychmiast energicznie przystąpił. To też po ukończeniu swej pracy z wielką radością składam Mu na tem miejscu szczere i gorące podziękowanie.
 Tak więc na wiosnę 1920 r. wyszedł „Syn Dniepru“ — zbiór nowel, poświęconych emigracji nieideowej, stosunkowi małych ludzi do Wielkiej Wojny i ich budzeniu się — przeważnie nacechowany niefrasobliwym jeszcze tonem łatwych dni 1915 r. Po nim nastąpili „Pielgrzymi”, powieść opisująca życie wygnańców polskich w gminie wygnańczej na tle posępnej, niezdecydowanej zimy roku 1916-go, zakończona nagłym wybuchem rewolucji rosyjskiej. Dalej „Czerwona Rakieta“ (r. 1917 — 1918), przedstawiająca Kijów podczas rewolucji, powstanie republiki ukraińskiej, ciągłe zbliżanie się bolszewizmu, powstanie bolszewickie, wreszcie wojnę domową, oblężenie miasta przez bolszewików i represje. „Krwawa Chmura“, etjuda na motywy moskiewsko-chińskie, mająca wykazać, skąd się wzięli Chińczycy w wojskach rosyjskich, w dalszym ciągu przynosi obrazy re-