Strona:Jerzy Bandrowski - Niezwalczone sztandary.djvu/125

czapce wstążeczkę polską, czeską i serbską, na rękach — o ty wykwincie! — rękawiczki.
 Szedł chwilę przy Niwińskim w milczeniu.
 — Co się z tobą dzieje, Curuś? — spytał go Niwiński. — Czemu się nie pokazujesz?
 — Mieszkasz w sztabie, między samymi potentatami! — z fałszywą skromnością odpowiedział chorąży. — Nie śmiem się narzucać.
 — Bardzo słusznie. A cożeś robił w ostatnich czasach?
 — Co?
 Curuś odwrócił głowę a potem przez chwilę patrzył przed siebie, — jakby tam daleko kogoś szukał.
 — Chodziłem po mieście. Dużo chodziłem. Byłem i w obozie jeńców...
 — Ba! I cóżeś znalazł?
 — Szukałem ludzi ale — znalazłem tylko „człowieków...“
 — A ba! „Człowieki“ są wszędzie, ludzi za to mało! — uśmiechnął się Niwiński wesoło — Ja też szukałem. Byłem w różnych miejscach. Ale Bogu dzięki ludzi niema!
 — A ja byłem nawet w tiurmie! — dodał Curuś.
 Niwiński drgnął.
 — No?
 Curuś zmarszczył brwi.
 — Dużo ludzi. Za dużo ludzi! — odpowiedział zagadkowo.
 W orszaku idącym za trumnami powstał ruch. Okrążano olbrzymią kałużę na środku ulicy. Niwiński poszedł na prawo, Curuś mu się gdzieś zagubił.