Strona:Jerzy Bandrowski - Na polskiej fali.djvu/160

na wielkim stole spiętrzone stosy białych, drewnianych skrzynek.
 — Come va, signore, va bene, jo? — zawołał na mój widok, nie przerywając sobie w robocie — Gdzieżeś wczoraj był?
 — Niedaleko Kamerunu, za Helem.
 — Rychtyg! A pocóżeś tam jechał?
 — Po szprotki, proszę pana.
 — Fajn! Odpowiadasz, jakbyś z książki czytał. A mieliście jakie bretlingi dostane?
 — Mieliśmy! — odpowiedziałem, ze zdumieniem przyglądając się temu dziwnemu człowiekowi, który tak szczegółowo wypytywał mnie o rzeczy dokładnie sobie znane.
 — A cóżeście z niemi zrobili?
 — Sprzedaliśmy panu.
 — Aha! Sprzedaliście. A dalej co?
 — Przynieślimy odważyć. Było 6 centnarów 40 funtów. Pan to zapisał ołówkiem na kawałku deski.
 — Jo. A dalej co?
 — Nic. Poszedłem do domu.
 — A z bretlingami co się stało.
 — Nie wiem.
 — Więc poco je łapałeś? Żeby sprzedać? Tak nawet rybak nie odpowiada, choć on je naprawdę łowi po to, aby sprzedać, bo z tego żyje. Ale ty — morski Morski! Nie wiesz poco?
 Zaczerwieniłem się.
 — Pan uwędzi! — odpowiedziałem zmieszany.
 — I koniec, co?
 Pan Żebrowski stuknął młotkiem silnie w stół.
 — Nie zostałeś tu po to, żeby się obijać z rybakami po zatoce! Masz się uczyć, rozumiesz? Masz się interesować całem życiem morskiem. Wszystko masz wiedzieć! Dlaczego nie przyszedłeś ani razu do wędzarni? Gadaj!
 Spojrzałem panu Żebrowskiemu prosto w oczy.
 Bo wiedziałem, że mnie pan zawoła! — odpowiedziałem.
 — Aha! Wygodny jesteś!
 — Rozumie się!