Strona:Jerzy Bandrowski - Czerwona rakieta.djvu/28

mijające go kobiety w jasnych, miękkich, ponętnych sukniach.
 — Jak Boga kocham, to Mirosław! — zdziwił się Niwiński.
 Był to jego kuzyn, chłopak żywy, inteligentny, wiecznie „cupidus rerum novarum,“ wiecznie neurastenicznie szukający nowych bogów, młodzieniec pełen temperamentu, szczery i miły. Niwiński często się z nim w Pradze spotykał i bardzo go lubił.
 Zbliżywszy się do niego położył mu dłoń na ramieniu i spytał:
 — Mirosław Ryszan, czy tak?
 Oficer spojrzał ma niego i krzyknął:
 — Żiszmarjajozef! Wojciech!
 I rzucił mu się w objęcia.
 — Człowieku, co tu robisz? — wołał, puściwszy go wreszcie. — Myślałem, że jesteś w legjonach u pana Piłsudskiego, po tamtej stronie...
 Słowa „w legjonach, u pana Piłsudskiego“ Czech podkreślił z ironiczną emfazą.
 — Jak widzisz, jestem tutaj.
 — Jako jeniec?
 — Nie, jako „turysta.“
 — Więc nie w wojsku, ty, taki gorący Polak?
 — Właśnie. Ciebie nie potrzeba pytać. Jesteś oficerem brygady czeskiej.
 — Dywizji!
 — Tem lepiej. A, gratuluję, masz świętego Włodzimierza z mieczami i świętego Jerzego...
 Ryszan zarumienił się, jak dziewczyna.
 — Cóż tak będziemy stali na ulicy! — zagadywał. — Dokąd idziesz.
 — Do domu. Ja tu mieszkam.