Strona:Jerzy Andrzejewski - Miazga cz. 1.djvu/72

 — Jutro o szóstej, tam, gdzie zawsze, tak?
 — Nie wiem.
 — Kłamiesz, dobrze wiem, że przyjdziesz, bo też tego chcesz. Chcesz?
 — Może.
 — Nie może, na pewno. Tak?
 Wiedząc, że to tak powie — zmusi się jednak, aby ten moment jeszcze odwlec, lecz to, czego będzie pragnąć, okaże się w niej silniejsze. I dopiero, gdy powie: tak — usłyszy je.
 Wówczas Raszewski puści jej rękę i cokolwiek się cofnie.
 — No, widzisz! Wiedziałem, że dojdziemy do porozumienia. Po co to wszystko zrobiłaś, idiotko!
 Bardzo prawdopodobne, że odpowie słowami męża:
 — Nie wiem.
 Lecz w przeciwieństwie do niej samej z figuralnej sceny, on uzna tę odpowiedź za wysoce zadowalającą, przywoła bowiem przechodzącego kelnera i do gabinetu, który dawniej był sypialnią brata królewskiego, Księcia Prymasa, każe podać butelkę szampana.

 Ponieważ dyrektor Otocki opuści wraz z Wanertem pokój ze schodami w krzepiącym przeświadczeniu, że Raszewski, akceptując Monikę w roli dziewczęcej i jasnowłosej lady Mackbeth, udziela tym samym swego placet również i sztuce, a przede wszystkim kontrowersyjnej osobowości Wanerta, a jemu samemu ze względów prestiżowych szczególnie będzie zależeć, aby sławny reżyser filmowy sprezentował swój debiut teatralny właśnie w Teatrze Stołecznym za jego dyrektury nie obdarzanej, jak dotąd, w środowiskach artystycznych sympatią i poparciem — pochyli swoje ogromne ciało ku drobnemu Erykowi i kładąc ciężką dłoń na jego ramieniu spyta konfidencjonalnie:
 — Napijesz się?
 Co zabrzmi, jakby chciał powiedzieć: musisz przyznać, że jestem porządny chłop.
 — Chyba nie — odpowie najpewniej Wanert — mam dość.
 Na to Otocki:
 — To ja się napiję.
 I pociągnie go ku najbliższemu bufetowi.
 — Może jednak? Jedną whisky?
 Jeśli Wanert dojrzy w tym momencie w głębi sali wysmukłą, wciąż jeszcze mimo siwiejących włosów młodzieńczą sylwetkę Adama Nagórskiego, z pewnością przygryzie nerwowo dolną wargę, ponieważ widok pisarza odświeży w nim jeszcze niezasklepioną ranę: ostateczne przed paroma miesiącami odrzucenie scenariusza według ostatniej powieści Nagórskiego Ostatnia godzina już od kilku lat marzył, aby ten film nakręcić i choć ów długi i wielopłaszczyznowy monolog umierającego Leonarda stawiał przed nim, jako reżyserem trudności, przekraczające niemal wszystkie możliwości ekranizacyjne, wiedział, posiadał pewność, choć niepozbawioną dreszczy niepokoju, że nakręciłby film naprawdę wielki.
 — No? — skusi jeszcze raz Otocki — może jednak?
 Wanert przestanie na moment przygryzać wargę i odpowie:
 — Niech będzie.
 — No widzisz! — ucieszy się Otocki — z wodą?
 — Wszystko jedno.
 Potem Otocki:
 — Zdrowie twego Mackbetha, Eryk!
 Wanert bez entuzjazmu podniesie szklankę, natomiast Otocki wypróżni zawartość swojej łapczywie, jakby to był orzeźwiający tonic.