Strona:Jean Tarnowski - Nasze przedstawicielstwo polityczne w Paryżu i w Petersburgu 1905-1919.pdf/54

rzonym do dwóch celów. Po pierwsze do zabezpieczenia się od wszelkiej w sprawie polskiej odpowiedzialności wobec przyszłej Rosji, pozostawiając jej możność wypowiedzenia się samej w tej sprawie i użycia przyznanego sobie prawa naznaczenia swej granicy zachodniej podług własnego uznania (nota Izwolskiego z d. 16 marca 1917 r.). A po drugie, mogło to zachęcić Polskę do użycia wszystkich sił dla przyjścia Rosji z pomocą do oswobodzenia się z pod jarzma bolszewickiego.
  Z drugiej strony, proponowany w tym memoriale rozdział Rusi pomiędzy Polskę i Rosję, przyznając równocześnie, że ludność tego kraju nie jest do Rosji przywiązana stanowiło wprost handel tą ludnością, co stało w najoczywistszej sprzeczności z zasadami Wilsona. Projekt ten nie przyspieszając w niczem decyzji w kwestii granicy wschodniej Polski, nadawał tylko jej żądaniom cechę imperializmu, zarzucanego Polsce przez wrogie żywioły. W mamorjale złożonym przez p. Dmowskiego panu Wilsonowi dnia 8 października 1918 r., znajdujemy jeszcze co następuje:
  „Terytorium zaś z większością mówiącą po litewsku w części północnej, winno być zorganizowane jako kraj odrębny i związane z państwem polskim na podstawie autonomji. Litwa powinnaby obejmować gubernję kowieńską, północno-zachodni pas gubrenji wileńskiej, północną, większą część guberni suwalskiej i północno-wschodni pas Prus wschodnich (bieg doliny Niemna). Krawędź południowa Kurlandji wraz z małym portem Połągą tworzy również część litewskiego terytorjum historycznego i etnograficznego, zostało ono wcielone do Kurlandji dopiero w 1848 r., dla zadośćuczynienia życzeniom Niemców kurlandzkich, którzy chcieli znaleźć się w bezpośrednim zetknięciu z Prusami. Granicę trzebaby teraz sprostować i nawet przeprowadzić na północ od Libawy, biorąc pod uwagę fakt, że Libawa,