Strona:Jean Tarnowski - Nasze przedstawicielstwo polityczne w Paryżu i w Petersburgu 1905-1919.pdf/53

Rusi pomiędzy Polskę i Rosję w ten sposób, że „dałoby to Polsce granice cokolwiek dalej posunięte ku wschodowi niż granice po drugim rozbiorze (1793)“.
  W tych dwóch ustępach widzimy po pierwsze: powtórne niebezpieczne poddawanie myśli nowego podziału; po drugie: przyznawanie, że na kresach wschodnich i zachodnich znajduje się ludność częścią niepolska, częścią mówiąca po polsku, ale mimo to Polsce wroga. Czyż to miało nam ułatwiać odzyskanie Gdańska, Warmji, Mazurów, Górnego Śląska i Galicji wschodniej? Wreszcie, co się tyczy granicy wschodniej Polski, uznawanie, że ten problemat jest nie do rozwiązania, przyznawanie, że Polacy są za słabi do rządzenia z powodzeniem całym obszarem dzielnic wschodnich i kładzenie nacisku na potrzebę rozdziału tych dzielnic między Polskę i Rosję, czyż to wszystko nie było poddawaniem myśli pozostawienia tej kwestji w zawieszeniu? Wobec podobnej deklaracji polskiego przedstawiciela, rozwiązanie kwestji granicy wschodniej Polski było istotnie niemożliwe. Tych dzielnic Polsce w całości oddawać nie było można, skoro ona sama, przez usta swego przedstawiciela przyznawała, że do rządzenia niemi jest za słaba, a rozdzielać ich pomiędzy nią a Rosję było także niepodobna, skoro dla państw sprzymierzonych Rosja w rękach bolszewików nie egzystowała. Trzeba było więc odłożyć ostateczną decyzję w tym względzie do chwili wyswobodzenia Rosji z rąk bolszewickich. Stąd potrzeba wprowadzenia do traktatu wersalskiego artykułu 87, odkładającego na później wyznaczenie granic Polski tym traktatem nieobjętych i stąd prowizoryczna granica wschodnia naznaczona Polsce przez Radę naczelną państw sprzymierzonych i stowarzyszonych, uchwalona decyzją z dnia 8 grudnia 1919 r. a potem linja Curzona, opierająca się na tej decyzji. Pozostawienie w zawieszeniu Polskiej granicy wschodniej do chwili uwolnienia Rosji od bolszewików, służyć mogło państwom sprzymie-