Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/98

 — Żal mi umierać, chciałem więcej pożytku przynieść swemu krajowi.
 Tylko raz podczas wojny powiedział:
 — Szczęśliwi ci, którzy umarli.

 Pasteur nie ma czasu na chorobę. Już taki jest jego ród.
 Matka nie chorowała nigdy. Pracowała do ostatniej godziny. Ojciec tak samo. Chcieli oboje pożegnać się z Ludwikiem, ale nie zdążyli.
 Jest pole walki. Jest pole pracy. Pada żołnierz ranny albo zabity. Karabin trzyma w ręce. Polem pracy Pasteura była pracownia. Jego orężem był mikroskop.

 Pasteur zachorował. Miał gorączkę. Prosiła żona:
 — Zostań w domu.
 Ale było ważne posiedzenie naukowe. Żona odprowadziła go. Czekała. Pasteur wrócił zmęczony. Położył się do łóżka.
 Paraliż. Może umrzeć. Tak umarła jego matka. Przyszedł atak paraliżu i koniec.
 Pasteur jest zimny. Oczy zapadnięte. Ręka nieruchoma. Czy obudzi się jeszcze?
 Straszny to był tydzień.
 Dziwili się doktorzy, że żyje jeszcze.