Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/72

 Powiedział do żony: — Jadę.
 Pojechał do Arbois (Arbua).

 W brudzie, w kurzu, w powietrzu są małe żyjątka. Małe ale silne. Zabija je ogień. Są małe, nie można ich widzieć bez mikroskopu.
 Żyją w powietrzu, którym oddychamy, są na jedzeniu, które spożywamy, są na ubraniu, na rękach, w ustach, na skórze.
 Są żyjątka pożyteczne i szkodliwe.
 Pasteur mówi:
 — Muszę je poznać i wiedzieć.

 Pasteur jest uparty.
 Łapie powietrze do butelek z cienkiego szkła. Te butelki nazywają się kolby.
 Chodzi Pasteur z tymi kolbami po Paryżu rano, wieczorem i w nocy, chodzi, kiedy jest wiatr i kurz, i po deszczu. Chwyta powietrze do butelek z płynem: za miastem, w lesie, wysoko na wieży, w piwnicy.
 Będzie chodził do szpitala, gdzie leżą chorzy na cholerę.
 — Nie wierzycie, że te żyjątka są w powietrzu? Zrobię próbę. Musicie uwierzyć. Fermentacje, gnicie i choroby — to ich robota. Musicie uwierzyć.