Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/33

 — Nie trzeba się tak śpieszyć — pisze stary sierżant do syna. — Nie odrazu wszystko. Żeby być kapitanem, trzeba być naprzód podporucznikiem.

 Głodno i chłodno.
 Ale są książki, wykłady, pracownia. Ludwik słucha, notuje, co mówią uczeni. Czyta uważnie, powoli, po kilka razy czyta to samo.
 Chce wszystko słyszeć, chce być wszędzie.
 Prosi go Karol:
 — Pójdziemy do teatru. Chodź do ogrodu. Chodź na obiad.
 Ludwik nie ma czasu.
 Zapłakał raz przy czytaniu.
 Łzy płyną mu z oczu, gdy profesor pięknie wykłada.
 Notuje młody student w zeszycie. Pozna go profesor tak, jak poznał go pan Romanet w szkole powszechnej. I powie: Pasteur będzie uczonym.

 Powiedział ojcu kiedyś dobry Romanet:
 — Twój syn ma w duszy iskrę, która rozpali się w płomień.
 Zaczyna się już.