Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/108

 Jadą. Księżyc świeci. Szpital. Może tu? Nie. Niema, i nikt nie wie.
 Nareszcie.
 Kapral Pasteur żyje — mówi żołnierz. Zdaje się, że jest ranny. Wczoraj był w Chaffois (Szaffua). Nocowaliśmy razem. Nie wiem, gdzie jest teraz. Jeżeli jest ranny albo chory, nie może się uratować.
 Ale Pasteur jest uparty. Jedzie dalej. Szuka. Aż znalazł syna — jedynaka.

 Kończę tak:
 Gdyby Pasteur prowadził badania naukowe, nie pojechałby szukać syna. Nie rzuciłby pracy. Ale nie mógł czytać, pisać i pracować w dnie klęski narodowej.
 Mówi się:
 — Złamały go niepowodzenia. Ugiął się pod ciężarem nieszczęść.
 Ale wielki człowiek znów się wyprostuje i dalej pełnić będzie służbę życia.

 Przez pięć miesięcy Pasteur nic nie robił. Nie czytał, bo poco? Nie pisał, bo dla kogo? Nie mógł siedzieć spokojnie w pracowni, kiedy w domu jego ojczyzny był pożar.