Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/70

rączce, słyszy, jak mama z ojcem rozmawia — ale mu wszystko jedno. — Paskudna jest ta mydlarnia: takie brudne wszystko, tak brzydko pachnie... Olkowi lepiej w składzie papieru.
 Przyszedł jakiś pan, oglądał jego i Wicusia; mama zaczęła płakać, pan się na mamę gniewał; potem ojciec wrócił, ubrali Wicusia i Władka, kołdrą owinęli i znieśli po schodach do dorożki.
 — Dokąd jedziemy? — zapytał Władek.
 — Do szpitala.
 — Poco?
 — Nie rozmawiaj, bo zimno.
 I mama nasunęła mu chustkę na głowę.
 Władek wszystko rozumie. Jedzie dorożką na dużem siedzeniu z Wicusiem, a mama i ojciec na małej ławeczce. Potem stoją przed domem z kratami. Potem pan w białym fartuchu kładzie mu głęboko w gardło żelazo. Władek widzi, że to nie łyżka, tylko coś innego. Teraz siedzi w wannie — myje go pani w białym fartuchu. I już są w łóżku; słyszy, jak Wicuś rzuca się i gniewa.
 — Cicho tam, szczeniaku — woła jakiś chłopiec.
 Bo w dużym białym pokoju stoją łóżka blizko jedno obok drugiego, i w każdem łóżku ktoś leży.
 — Jeżeli zechcą bić Wicka, to go obronię — pomyślał Władek.