Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/87

zbójów? — Nie, tak być nie mogło! Ale wy nie chcecie przecież prawdy powiedzieć!
 I stały się naraz trzy rzeczy: jeden z chłopców się rozpłakał, drugi oznajmił, że wszystko powie, choćby go miano za to do Warszawy odesłać, i rozległ się dzwonek, wzywający na podwieczorek.
 I po raz pierwszy, bez śpiewu, ze spuszczonemi smutnie głowami, szliśmy na werandę i zasiedliśmy przy stołach. I po raz pierwszy przylepki wydane zostały nie po kolei, a tak, — jak się zdarzyło. Chłopcy porozumieli się oczami, i nikt nie przypomniał dozorcy, że przylepki nie po kolei wydano.
 Zaraz po podwieczorku zgłosili się winowajcy:
 — Powiemy prawdę.
 Więc rzucali szyszkami, ale nie w waryata, tylko w worek, który niósł na plecach. Rzucali w worek do celu: kto trafi? Zrobili źle, głupio i — gotowi są ponieść za to karę.
 — Dobrze więc: jest was czterech. Idźcie teraz na salę i obmyślcie sami, jak was ukarać.
 Teraz zgłosił się i piąty:
 — Ja też chcę iść na salę, proszę pana.
 — Dlaczego? — zapytał dozorca, zdziwiony.
 — Bo i ja rzucałem.
 — Czemu wcześniej się nie przyznałeś?
 — Myślałem, że nas za karę do Warszawy odeślą.
 — I oni tak zapewne myśleli, a jednak się przyznali do winy. Teraz już zapóźno.