Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/50

 Rozdaje się przeto nakrycia, gdy wszyscy już siedzą na miejscach.
 — Dzisiaj my dostaniemy ładne widelce.
 Bo rozdaje się je sprawiedliwie, po kolei, tak jak przylepki.
 Myliłby się, ktoby sądził, że obiad kolonijny, to taki cichy, nudny, — grzeczny warszawski obiad.
 — Proszę pana, czy to prawda, że funt ołowiu jest tak samo ciężki, jak funt pierza?
 — Prawda.
 — A widzisz?
 Tu rozważają się najważniejsze wypadki ubiegłej połowy dnia, godzą się powaśnieni i zrywają przyjaźń niedawni przyjaciele.
 — Czy to prawda, że na sośnie, na którą wczoraj piłka wpadła, jest gniazdo wiewiórek? Czy w lesie orłowskim są wilki? Czy można się otruć grzybami? Czy są wielkie ryby, które mogą połknąć człowieka?
 Te i podobne rozmowy prowadzi się przy zwyczajnym obiedzie, ale są i obiady nadzwyczajne — powiedzmy obiad wojenny, wycieczkowy, warcabowy, kiedy mówi się tylko o jednej sprawie, kiedy jeden temat żywo zajmuje całą kolonię.
 Dzisiejszy obiad możnaby nazwać ogrodniczym.
 Po pierwsze, Pergericht zbierając bukiet, poparzył się pokrzywą.
 — Czegóż bo niema na tym świecie? Wszystkim wiadomo,