Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/168

 — Dlaczego?
 — Dokuczać będą.
 — Za co?
 — Powiedzą, że się pieszczę, podlizuję...
 — Kto? Wszyscy powiedzą?
 — Nie wszyscy, ale powiedzą.
 — No to niech mówią.
 — Nie, przykro. Dziękuję waszej królewskiej mości.
 Wyraźnie chce odejść. Smutno się Maciusiowi zrobiło:
 — Czemu uciekacie?
 — Taak. Zobaczą, dokuczać będą.
 — A teraz nie dokuczają?
 — Co mają dokuczać? — prawie z gniewem powiedział Stefan.
 I odszedł.
 Przykro było Maciusiowi, żal chłopca.
 Co robić?
 Do domu wracać nie chce, w lesie smutno, a nad morzem włóczą się teraz ciągle ci albo tamci.
 — Pojadę do Ali — decyduje Maciuś.
 Idzie nad brzeg, chce siąść do czółna, a tu niema wioseł. Biegnie Maciuś do dowództwa na skargę.
 — Wiosła zginęły.
 — Zaraz się znajdą — mówi rotmistrz — zawołać mi wartę.
 — Co pan chce robić, panie rotmistrzu?
 — Mordy prać!
 — Nie pozwalam.