Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/339

 I na liście Maciusia, pogniecionym i zabłoconym, napisał tylko dwa słowa.
 — Niema głupich!
 Tymczasem stolica dowiedziała się o wojnie i o liście Maciusia — i z niecierpliwością oczekiwała odpowiedzi. A tu przychodzi taka odpowiedź.
 Rozłościli się wszyscy:
 — A to zarozumialec. Ordynus taki. Poczekaj, już my ci pokażemy.
 I miasto nie na żarty zaczęło się szykować do obrony:
 — Już my ci pokażemy.
 Wszyscy jak jeden — stanęli po stronie Maciusia. Zapomnieli o urazach i gniewach, a pamiętali o zasługach Maciusia. I teraz nie jedna, ale wszystkie gazety pisały o Maciusiu–reformatorze, o Maciusiu–bohaterze.
 W fabrykach dzień i noc pracowano. Wojska się ćwiczyły na ulicach i na placach. Wszyscy powtarzali słowa Maciusia:
 — Zwyciężyć, albo zginąć.
 Co dzień nowe wiadomości i plotki; jedne złe, drugie dobre:
 „Nieprzyjaciel zbliża się do stolicy“.
 „Smutny król obiecał Maciusiowi pomoc“.
 „Bum Drum przysyła wszystkie czarne wojska“.
 A kiedy Klu–Klu wyprowadziła swoich tysiąc czarnych dzieci na ulicę, taki zapał ogarnął mieszkańców, że obrzucili ją kwiatami i nosili na rękach. A było sporo takich, którzy mówili:
 — Wprawdzie Klu–Klu jest strasznie czarna, ale znów nie tak, żeby się z nią Maciuś już zupełnie nie mógł ożenić.