Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/257

 — O wiem — odparł Maciuś — że to trudno. — I opowiedział, ile pracuje, ile nocy nie spał, ile razy jadł zimny obiad.
 — Najgorsze, że nie mam własnego portu — żalił się Maciuś. — I robią mi trudności z przewożeniem złota.
 Zamyślił się smutny król i powiedział:
 — Wiesz Maciusiu, ja myślę, że stary król dałby ci jeden ze swoich portów.
 — Ach, gdzież znowu. Syn mu na to nie pozwoli.
 — A ja myślę, że pozwoli.
 — Ależ on mnie nienawidzi. Zazdrości mi, podejrzewa, obrażony jest — no wszystko.
 — Tak, to prawda, wszystko prawda. Ale mimo to, on się zgodzi.
 — Dlaczego? — zdumiał się Maciuś.
 — Bo się ciebie boi. Na moją przyjaźń nie może liczyć — uśmiechnął się smutny król. — Drugi król zadowolony, że ustępujesz mu żółtych królów.
 — Przecież nie mogę zabierać sobie wszystkiego — odburknął Maciuś.
 — No tak, rozumnie jest nie chcieć panować nad całym światem. Ale byli, są i będą tacy, którzy będą probowali. Może i ty Maciusiu sprobujesz.
 — Nigdy!
 — Oho, ludzie się zmieniają; powodzenie psuje.
 — Ale nie mnie.
 W tej chwili wszedł stary król z synem.
 — O czem tak mówicie wasze królewskie moście?
 — A ot Maciuś się żali, że nie ma portu. Ma-