Strona:Janusz Korczak - Koszałki Opałki.djvu/203

pana spadły. Ale to może przejść w stan chroniczny.
 — Ja nie piję! — zawołałem z rozpaczą, pragnąc wyjaśnić dyrektorowi, że winien jest wszystkiemu Władek, ale język mi się plątał i słowa wypowiedzieć więcej nie mogłem.
 — Patrz pan, jak pan wyglądasz, przecież pan ma dzieci!
 — Dwoje! — dorzuciłem.
 — Więc dobrze, przyjmuję pana; pojutrze może pański przyjaciel objąć posadę — zwrócił się do Władka — warunki wiadome. Ale gdyby się okazało, że nałóg tak się już zakorzenił, że ten pan zapanować nad nim nie może, to będę zmuszony, acz z przykrością, usunąć go po miesiącu.
 Wyszliśmy. Siedliśmy do dorożki. Co potem było, nie pamiętam wcale...
 Kiedym się obudził z bólem głowy, słońce było już wysoko. Nad łóżkiem stał Władek.
 — No co, dobrze się czujesz?
 — Tak sobie.
 Żona dała mi herbatę z cytryną.
 — Jutro o dziewiątej idziesz na posadę.
 — Dokąd?
 — Razem ze mną, w tym samym wydziale. 1200 rubli na początek i gratyfikacja.
 Przypomniałem sobie wszystko.